Wat ik fijn vond is dat ze ook toelichtte wat voor gereedschap er gebruikt zou gaan worden en waarom dit goed is voor het resultaat.
Intake
Ik heb destijds veel onderzoek gedaan naar de verschillende klinieken, want er zijn er telbare. Uiteindelijk ben ik op gesprek gegaan bij Omorfy en heb mij daar laten vertellen wat de mogelijkheden zijn, op welke manier en wat de kosten zijn. Ik had het gesprek met Wilssany Franse, toevallig ook één van de eigenaren. Dat gesprek was prettig en verhelderend. Er wordt uitgebreid besproken wat mogelijk is. Denk aan onderwerpen als: toelichten werkwijze, aantal grafts, haarlijn zetten op je hoofd (dat is leuk en krijg je een goed beeld van hoe het kan gaan worden).
Tip: Maak hier een foto van want dit ga je nog vaak terug willen zien of gebruiken om te laten zien aan vrienden of familie.
Na het bespreken van mijn wensen en de mogelijkheden die zij daar tegenover zetten, zijn we tot de conclusie gekomen dat ik met 2700 grafts geholpen ben. Ik kreeg ter plekke een prijsopgave en die werd netjes in een offerte gegoten.
Exact een week van te voren
Word je gebeld door iemand van de kliniek en die neemt nog even de “do’s and dont’s” met je door. Denk hierbij aan de spelregels rondom alcohol en cafeïne gebruik. Hoe meer je deze regels naleeft, des te beter de resultaten. E.e.a. heeft met bloeden tijdens de behandeling te maken. Bloed wil je zoveel mogelijk vermijden en dat kan je op deze manier in de hand werken. Het heeft mij veel zoden aan de dijk gezet door geen alcohol / koffie te drinken van te voren.
D-Day
We moesten om 07:30 in Bunnik zijn. Eenmaal aangekomen drink je even een kop thee. De arts die altijd aanwezig is, tekent nog een keer de nieuwe haargrens af. Uiteraard in overleg met jou, want eenmaal besloten is er, in principe, geen weg meer terug. Dit gaat echter heel soepel, want dit is al gedaan bij de intake en komt dus niet als een verrassing.
Als dit gedaan is, de foto’s zijn gemaakt en je nog even snel naar de WC bent geweest, dan gaat het écht beginnen. Eerst scheren, dan op je buik, en verdoven maar!!! Ik kan hier heel eerlijk over zijn; dit (verdoving) is heel naar en heel pijnlijk. De eerst paar prikken doen gewoon zeer, dus stel je daarop in. Binnen enkele minuten begint te de verdoving te werken en voel je echt totaal niets meer. Dan gaat het “oogsten” beginnen. Terwijl je op je buik ligt, worden (terwijl je lekker ontspannen naar een muziekje luistert) de grafts uit het donorgebied gehaald. In mijn geval 2700 grafts. Ik denk dat ze hier een uur of 4 mee bezig zijn geweest. Nogmaals; je voelt niets en dit stelt ondanks het aantal uur dat het in beslag neemt, niet zoveel voor. Ik heb zelfs een dutje kunnen doen (bizar, als ik er aan denk). Ondertussen wordt er ook bloed afgenomen voor een PRP behandeling.
Na een uur of 4, in mijn geval dus, zijn ze klaar met oogsten en is het tijd voor: LUNCH!!! Van te voren geef je door wat je wenst te eten en alles staat keurig netjes klaar. Na de pauze van ongeveer een 45 minuutjes, wordt het tijd om de grafts in het ontvangstgebied te plaatsen! Voordat dit gebeurt, wordt het ontvangstgebied verdoofd en JA, ook die zijn pijnlijk. Eenmaal verdoofd, komt de aanwezig arts de “gaatjes” maken in het ontvangstgebied en de haartechnicus komt jouw geoogste crafts weer inplanten. Dit gebeurt allemaal terwijl je op je rug ligt en lekker Netflix gaat kijken. Ik heb dit zelf niet echt gedaan (ik had mijn aandacht daar niet voor), maar ik heb lekker een beetje op mijn telefoon zitten internetten e.d. Tip; maak een gezellig praatje met de dames en de tijd vliegt voorbij!!
In mijn geval was ik zo rond 17:15 klaar en ik moet zeggen, dan ben je er ook wel klaar mee hoor. Hoe relaxed alles ook gaat gedurende de dag, ik was blij dat het er op zat. Het is best intens. Zodra je van de behandelkamer komt, krijg je een kop koffie (en die smaakt echt goed, kan ik je zeggen) en word je verteld hoe je de nazorg het beste kan insteken. Tip; schrijf mee. Na deze dag was mijn scherpte er wel af. Met medicijnen, zalfjes én speciaal nekkussentje mag je naar huis. Let op dat je niet aan je hoofd komt en dat je jouw hoofd niet stoot!! Overdreven opletten hielp mij echt. Ga ook niet zelf rijden, is mijn sterke advies. Je bent gewoon niet helemaal scherp meer.
De eerste 3 dagen
Ik maakte mij zorgen dat ik niet zou kunnen slapen met het nekkussentje. Ik moet zeggen, het is mij alles meegevallen. Ik had nagenoeg geen pijn en dat vond ik echt bizar. Je hoofd heeft behoorlijk wat korstjes en wellicht ook wat opgezwollen, maar qua pijn heb ik nagenoeg geen last gehad. Je merkt wel dat je hoofd door de dagen heen steeds gevoeliger wordt in de zin van; je voelt dat je huid aan het herstellen is. Bereid je voor op jeuk en onderschat dit niet. Je hoort weleens: Jeuk is erger dan pijn. Ik denk dat ik het hiermee eens ben. Hangt natuurlijk ook af wat voor pijn, maar even om aan te geven dat ik erge jeukaanvallen had. Hier ontkom je denk ik niet aan. Je mag in ieder geval absoluut niet aan je hoofd komen. Op de 3e dag ga je terug naar de kliniek en dan wordt je donorgebied gewassen. Dat is heerlijk en dat mag (moet) je vanaf dan 2x per dag doen. Lekker schrobben! Aan het begin spannend, na een paar keer, draai je daar je hand niet voor om.
Dag 4 – 6
Hier gebeurt vrij weinig. Je ziet wel dat je huid tot rust komt. Ik kon persoonlijk niet wachten tot dag 7; wasdag!
Dag 7
Eindelijk! Je hoofd wordt HELEMAAL gewassen. Dat is ontzettend lekker en een beetje gevoelig in mijn geval. Je komt in ieder geval als herboren uit de stoel en het idee dat je niet meer zo op hoef te letten en lekker overal mag aankomen, dat is echt heel prettig. Het is ook heel cool om te zien hoe je haar(lijn) is geworden en hoe het er straks (ongeveer) gaat uitzien. Van een afstandje zie je bijna geen overgang en dat is echt verbluffend (nu al).
